„Znak Szkaplerza” – pisał Ojciec Święty Jan Paweł – przywołuje zatem dwie prawdy” jedna z nich mówi o ustawicznej opiece Najświętszej Marii Panny, i to nie tylko na drodze życia, ale także w chwili przejścia ku pełni wiecznej chwały; druga to świadomość, że nabożeństwo do Niej nie może ograniczać się tylko do modlitw i hołdów składanych Jej przy określonych okazjach, ale powinna stanowić „habit”, czyli nadawać stały kierunek chrześcijańskiemu postępowaniu, opartemu na modlitwie i życiu wewnętrznym poprzez częste przystępowanie do sakramentów i konkretne uczynki miłosierne co do ciała i co do duszy. W ten sposób Szkaplerz staje się znakiem „przymierza” i wzajemnej komunii pomiędzy Maryją i wiernymi: wyraża bowiem w sposób konkretny dar, jaki na krzyżu Jezus uczynił Janowi, a przez niego nam wszystkim, ze swojej Matki, oraz przypomina o powierzeniu umiłowanego apostoła i nas Tej, którą ustanowił nasza Matką duchową” (Providentialis gratiae eventus – Opatrznościowe wydarzenie łaski – List Apostolski Ojca Świętego z z okazji 750-lecia Szkaplerza Świętego (1251 – 2001) z dnia 25 marca 2001 r.
Relikwia szkaplerza Jana Pawła II
w posiadaniu karmelitańskiego Sanktuarium św. Józefa w Wadowicach
