W Kurii Rzymskiej niektórzy byli przeciwni. Przeciwni ze względu na tak bardzo złożoną sytuację meksykańską, ale również z powodu tylu niewiadomych związanych z faktem, że miała to być pierwsza podróż. Miał to być pierwszy etap, z pewnych względów przypadkowy, wielkiego pielgrzymowania, które doprowadziło Ojca Świętego do siedmiokrotnego okrążenia kuli ziemskiej. Tak! To była następna z wielkich nowości, „odmienności” tego pontyfikatu. Pomogła ona zarówno odsłonić uniwersalny wymiar katolicyzmu, jak i umocnić więzi między Stolicą Apostolską i Kościołami lokalnymi. Ze względu na swój coraz bardziej systematyczny, jeśli nie instytucjonalny charakter, podróże sprawiły, że posługa papieska przyjęła charakter wędrowny i misyjny. Odtąd już nie tylko słowo, ale również obecność papieża były znakiem bliskości, solidarności z określonym Kościołem, z określonym narodem. A jednak, przynajmniej w pierwszym okresie, nie brakowało polemik. Oskarżono Karola Wojtyłę o populizm, o szukanie taniego poparcia. A tymczasem Jan Paweł II ruszał na poszukiwanie człowieka. Każdego człowieka, każdej osoby z krwi i kości. Twierdził zawsze, iż nie wystarczy, żeby Papież przebywał w Rzymie, w Watykanie, i tam czekał, aż ludzie przyjdą do niego. To on więc miał iść i szukać ludzi w miejscu, gdzie żyją, pracują i cierpią. A ludzie dostrzegali jego szczerość. Rozumieli, że wierzy w to, co mówi, gdy mówił o Bogu i o Ewangelii. I wierzyli mu, ponieważ papież podejmował trud przemawiania w języku danego kraju, więc natychmiast nawiązywał się kontakt, niemal dialog.
Podróże stanowiły znaczące wsparcie dla Kościołów lokalnych, dla biskupów. Jednocześnie wywierały wielki wpływ, szczególnie w krajach, w których panowała jeszcze dyktatura, władzę sprawowały reżymy wojskowe, ponieważ obecność i słowa papieża dawały ludziom poczucie wolności i przypominały o poszanowaniu praw ludzkich oraz praw narodu.
Za zgodą Ks. Kard. Stanisława Dziwisza – „U boku Świętego”
Wydawnictwo Św. Stanisława BM. Kraków 2013
