Kardynał Wojtyła wiele podróżował, często zapraszany za granicę. Zaczął od odwiedzania rozsianej po całym świecie Polonii. Odbywał także pielgrzymki, na przykład do Ziemi Świętej, o której pisał w przepięknym liście – reportażu o charakterze duchowym, skierowanym do krakowskich kapłanów. Opisał ogromne wzruszenie na widok miejsca, które Pan upodobał sobie, aby w określonym momencie wkroczyć w dzieje ludzkości. Poza tym otrzymywał liczne zaproszenia do udziału w konferencjach i kongresach, do zabierania głosu w ważnych wydarzeniach, takich jak Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny w Melbourne, gdzie po raz pierwszy spotkał Matkę Teresę z Kalkuty, albo podobny kongres w Filadelfii. Podróże były okazją do poznania realiów innych kontynentów, nie tylko Europy i Ameryki, ale także Azji, Oceanii. Nade wszystko jednak przyczyniły się do poznania i zrozumienia ludzi żyjących pod innymi szerokościami geograficznymi, w bardzo odmiennych warunkach. Te podróże odegrały znamienną rolę w przygotowaniu go do wypełniania w przyszłości misji Pasterza Kościoła powszechnego. Kardynał Karol Wojtyła podróżował często do Watykanu. Był członkiem wielu dykasterii rzymskich. Powracając do Rzymu, z radością dostrzegał jak pod wpływem Soboru kuria przybierała coraz bardziej międzynarodowy charakter. Za każdym pobytem w Rzymie przyjmowany był przez Papieża Pawła VI na audiencji. Papież bardzo cenił młodego metropolitę krakowskiego. Szanował go za głęboką duchowość, za odwagę duszpasterską, formację intelektualną, pogodę ducha, za wierność i lojalność. Wielokrotnie okazywał mu swą życzliwość. W 1976 roku zwrócił się do niego z prośbą o wygłoszenie rekolekcji wielkopostnych w Watykanie. Było to wielkie wyróżnienie a jednocześnie ogromna odpowiedzialność.
Za zgodą ks. kardynała Stanisława Dziwisza – „Świadectwo” – Wydawnictwo TBA komunikacja marketingowa. Warszawa 2007
