Św. Benedykt z Nursji był i pozostał jednym z najlepszych synów tej ziemi umbryjskiej i włoskiej; jednocześnie był i pozostał jednym z najznakomitszych synów Kościoła Chrystusowego. Jego postawa ludzka i chrześcijańska pozostaje w historii jako jeden z najjaśniejszych punktów odniesienia. W epoce głębokich przemian, kiedy dawny porządek rzymski chylił się już ku upadkowi i rodziło nowe społeczeństwo pod wpływem nowych ludów, jakie się pojawiły na horyzoncie Europy, on z poczuciem odpowiedzialności podjął swój dział, który stał się wyróżniający, w zaangażowaniu nie tylko religijnym, lecz także społecznym i obywatelskim. Popierał racjonalną uprawę ziemi. Przyczynił się do zachowania dawnej kulturalnej spuścizny literackiej. Wpłynął na przemianę tak zwanych „barbarzyńców” obyczajów i wprowadził oryginalny model życia wspólnotowego, opartego na Regule przez niego specjalnie napisanej. I to nie na poziomie małostkowego i nieznanego wtedy nacjonalizmu, lecz przez swoich mnichów w wymiarze kontynentalnym; dlatego mój poprzednik Paweł VI słusznie ogłosił go „Patronem Europy”. To wszystko działo się nie na przekór życiu duchowemu, lecz na jego podstawie i jego mocą, mocą wiary i modlitwy, niezwykle żarliwej i przykładnej. Dlatego mamy w nim naprawdę typowy wzór szczęśliwego i owocnego połączenia obowiązków ludzkich i chrześcijańskich, które dalekie od sprzeczności, uzupełniają się wzajemnie w człowieku, wzbogacając go w sposób nieprzewidziany.
Te ideały postępu i pokoju, użyźnione przez chrześcijaństwo, są aktualne dzisiaj, jak i wtedy. Dlatego jestem pewny, że największą cześć możemy oddać św. Benedyktowi, uznając go dzisiaj i zawsze za mistrza życia.” Jan Paweł II -23 marca 1980
