Rzymskie uroczystości Jubileuszu 40-lecia Fundacji Jana Pawła II zakończyły pewien znaczący okres działalności Fundacji. Każdy Jubileusz najważniejszy i najpiękniejszy kiedyś się kończy i po Jubileuszu zostają piękne wspomnienia, poznani nowi ludzie i nowe przyjaźnie. Zostają w pamięci i w sercu wysłuchane słowa, wypowiedziane przez drogich kapłanów i osoby świeckie. Wspomnienia, pewnie będą wydane może w formie jakiejś publikacji, książki albo albumu, do którego chętnie będziemy mogli wracać i wspominać ten szczególny czas Jubileuszu.
Świętując nasz Jubileusz pragniemy sięgnąć pamięcią do nie tak odległej przeszłości. Przypominamy sobie rok 2000, Rok Wielkiego Jubileuszu Chrześcijaństwa. Wspominamy pielgrzymkę św. Jana Pawła II do miejsc związanych z Historią Zbawienia, a zwłaszcza do Ziemi Świętej. Zapamiętaliśmy Jubileuszowy Rok, jako Rok pełen znaczących uroczystości, odbywających się przede wszystkim w Rzymie. Mieliśmy tę wielką łaskę uczestniczyć w Jubileuszowym Spotkaniu Rodzin. Ojciec św. Jan Paweł II w Liście apostolskim Novo milenio ineunte podsumowując ten Jubileuszowy 2000 Rok postawił nam pytanie – zamykamy Wielki Jubileusz Chrześcijaństwa i co dalej? My dzisiaj możemy postawić sobie podobne pytanie, zamykamy pewien znaczący okres 40-lecia działalności Fundacji i otwieramy nowy, więc pytamy co dalej? Takie i podobne pytania stawiali uczestnicy Sympozjum odbywającego się na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana zorganizowanego przez Ośrodek Dokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II. Papież w Novo milenio ineunte napisał, że Jubileusz jest zawsze jakimś czasem nadzwyczajnym. Po świętowaniu Jubileuszu nie wracamy do codziennej szarzyzny, wracamy zaś do codzienności i zwyczajności. Tę zwyczajność papież określił pięknym zwrotem: wracamy do wysokiej miary zwyczajnego życia chrześcijańskiego. A to zwyczajne życie chrześcijańskie mamy realizować przez modlitwę, która winna być traktowana z wysoką miarą, niedzielną Eucharystię, mówiącą o naszej chrześcijańskiej tożsamości i sakramenty, zwłaszcza sakrament pojednania i pokuty. Jak pięknie z przesłaniem św. Jana Pawła II harmonizują słowa wypowiedziane przez ks. prałat Pawła Ptasznika przy Grobie założyciela Fundacji – musimy ,,na nowo uświadomić sobie, że naszym zadaniem jest budzenie pamięci, pamięci nie tylko o nim samym, ale o przesłaniu jakie przez całe swoje życie, a zwłaszcza podczas pontyfikatu niósł Kościołowi, światu i każdemu i każdej z nas. A było to przesłanie o Chrystusie obecnym w tym świecie, w tym świecie, którego oblicze przemienił przez swoje życie, śmierć i zmartwychwstanie. Tak, więc poznajmy Chrystusa, którego w sposób doskonały objawiał swoim życiem św. Jan Paweł II, kochajmy Go, naśladujmy i razem z Chrystusem zmieniajmy świat,
Z wyrazami wdzięczności i w łączności w modlitwie
Irena i Tadeusz Olczyk opiekunowie Koła Fundacji Jana Pawła II w Radomsku
