Czcigodny księże kardynale, drodzy bracia w biskupstwie, drodzy przyjaciele!
Bardzo się cieszę, że mogę dziś powitać uczestników sympozjum na temat chrześcijańskiego dziedzictwa kultury europejskiej w świadomości ludzi współczesnych.
Na wspólne zaproszenie Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej i Papieskiej Rady do spraw Kultury przybyliście tutaj z różnych stron tego rozległego kontynentu, aby zastanowić się nad duchową żywotnością kultury europejskiej, ukształtowanej przez liczące dwa tysiąclecia doświadczenie chrześcijańskie. Pytanie, które stawiacie sobie w sposób przenikliwy i odważny, brzmi: jaką konkretną świadomość swego chrześcijańskiego dziedzictwa mają Europejczycy? Ostatnio problemem tym zajmowało się również kilka innych zorganizowanych w Europie sympozjów, na różnych poziomach hierarchii (biskupi, kapłani).
Na pierwszy rzut oka bilans wydaje się zawierać równie dużo blasków, co i cieni. Z jednej strony odnosi się wrażenie, że tysiące Europejczyków żyją w oderwaniu od pamięci duchowej, jak spadkobiercy, którzy roztrwonili swoje święte dziedzictwo. W istocie, jakże wielu mężczyzn i kobiet pracuje lub wypoczywa bez jakiegokolwiek nawiązania do Ewangelii albo do Boga! Ich radości, utrapienia i nadzieje zdają się być zamknięte w kręgu spraw ziemskich, co sprawia, że wielu z nich żyje i umiera jakby w religijnej próżni. Ten praktyczny agnostycyzm, ta spokojna obojętność są niestety często dramatem społeczeństw najbardziej rozwiniętych gospodarczo, które wyeliminowały sacrum z życia codziennego, a nie potrafią jeszcze stworzyć przestrzeni religijnej w łonie nowych modeli kulturowych. Iluż młodych wzrasta i oddycha w tym areligijnym klimacie, wytworzonym przez niewiedzę i obojętność wobec spraw religijnych!
(Przemówienie do uczestników sympozjum Watykan, 21 kwietnia 1986 roku)
„Nie ustawajcie w tym dobrym dziele. Przemówienia papieskie do Fundacji Jana Pawła II”
Fundacja Jana Pawła II &Ośrodek Dokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II, Rzym 2012
