To zmartwienie coraz częściej zaprzątało myśli Ojca Świętego i jego bliskich współpracowników. Stolica Apostolska musiała uczynić wszystko, co było w jej mocy, w celu uniknięcia wojen na Bliskim Wschodzie i tego, by nawet w najmniejszym stopniu nie miały one charakteru konfliktu na tle religijnym. Wiara w Boga nie mogła absolutnie prowadzić do rozwiązywania problemów za pomocą konfliktu zbrojnego. Byłoby bluźnierstwem myśleć inaczej! Dlatego właśnie, zgodnie z duchem Asyżu, niezbędne było uczynić wszystko dla pogłębienia dialogu między religiami monoteistycznymi, a także z innymi religiami.
Na rok 2000 Jan Paweł II zaplanował jubileuszową pielgrzymkę śladami Abrahama, Mojżesza, Jezusa i Pawła. Miała to być wędrówka po początkach historii chrześcijaństwa, po miejscach, w których Bóg żywy odcisnął swe „ślady”.
Niestety, nie wyrażono zgody na rozpoczęcie jej na pierwszym etapie, w Ur Chaldejskim, w Iraku. Papież był zmuszony rozpocząć swą pielgrzymkę w Watykanie uroczystością upamiętniającą Abrahama.
Naturalnie było mu przykro z powodu odmowy. Jeszcze bardziej dlatego, że nie zrozumiane zostało jego pragnienie przejścia po śladach tego, który jest wspólnym ojcem w wierze także dla muzułmanów.
Za zgodą ks. kardynała Stanisława Dziwisza – „Świadectwo”.
Wydawnictwo TBA komunikacja marketingowa. Warszawa 2007 r.
