Na obchody święta wolności, zbiorowej wolności dla narodów Europy Środkowej i Wschodniej, Jan Paweł II udał się do Pragi, wtedy jeszcze stolicy Czechosłowacji. Witając pierwszego słowiańskiego Papieża, prezydent Vaclav Havel, który jeszcze sześć miesięcy wcześniej przebywał w więzieniu, nie mógł uczynić nic innego, jak powiedzieć: „To jest cud!”.
Tak, to prawda, że potem przyszły również trudne chwile, a dla Karola Wojtyły chwile przygnębienia, rozczarowania. Europa opanowana przez konsumizm, zapominająca o własnych korzeniach chrześcijańskich, na tak niepewnej drodze przeżywania wolności i budowania demokracji. Nie o takiej Europie śnił i nie taką w pewnej mierze nakreślił w encyklice Centesimus annus. Europę, w której już po pięćdziesięciu latach od zakończenia drugiej wojny światowej rozległ się huk armat. To nie była Europa, o którą Jan Paweł II niemal zawsze w samotności walczył. A jednak, właśnie dzięki polskiemu Papieżowi „niewiarygodny rok 1989” stanowił punkt wykluczający powrót, punkt zwrotny dla narodów Europy, ale także dla całej rodziny ludzkiej. To było zwycięstwo wolności. Zwycięstwo prawdy. Karol Wojtyła zawsze wierzył, że ten dzień nadejdzie. Opowiadano mi, że pewnego razu, wiele lat przed upadkiem Muru, odbywało się spotkanie u Ojca Świętego. Obecny był kardynał Casaroli, sekretarz stanu, arcybiskup Martinez Somalo, substytut i kilku innych prałatów. Zaczęli rozmawiać o ówczesnej rzeczywistości geopolitycznej świata, a szczególnie Europy. Ktoś zauważył, że komunizm wydawał się już zapuścić korzenie w sumieniach. Ojciec Święty zaczekał, aż wszyscy zabiorą głos, a następnie, nie zaprzeczając nikomu, powiedział: „Mam inne spojrzenie”. I zaczął kreślić panoramę, która dla wszystkich obecnych w tym momencie była obrazem niemożliwym nie tylko do przyjęcia, ale nawet do wyobrażenia.
Dopiero później, znacznie później zrozumieli, jak potrafił z wyprzedzeniem odczytywać historię Kościoła i świata.
Za zgodą Ks. Kard. Stanisława Dziwisza – „U boku Świętego”
Wydawnictwo Św. Stanisława BM. Kraków 2013
